Adınla Çağır Beni ve Bul Beni, beni son zamanlarda heyecanlandıran, içinden çıkmak istemediğim tek hikâye oldu.

Aciman ölümün karşısında hayatı değil, aşkı koyar. Zira hayat kimi zaman doğru dürüst yaşanmaz, verili zaman çarçur edilir

Bir insanı diğerinden farklı ve hafızada kalıcı kılan hep küçük ayrıntılardır. Yoksa seks de nihayetinde dünya yüzünde her gün her an yaşanır.

Mâbetler, cisimleşmiş hikâyeler bir bakıma. Buradaydık, vardık, yaşadık diyen işaretler.

“…Orada Montparnasse bulvarında bir kahveye oturdum. Sıcak bir Nisan yağmuru yağıyordu. En sonunda yaşamın tam ortasındaydım.”

Ben çok ana muhalefetin “Alt tarafı bir kararnameye bakar. Ne diye şovunu yapıyorsunuz” şeklindeki itirazına güldüm.

Faşizm, en acınası denklem; varlığını birilerinin yok oluşu üzerine kuruyorsun, hedef gösterip katli vacip ilan etmeden yaşayamıyorsun

Kendinden vazgeçmeyi imkânsız kılan garip bir virüs. Bol hayat dersli. Küçük Prens’in “Gülünden sen sorumlusun” şiarıyla geliyor

Böyle kör kütük sevmeler var çok şükür. Tarih kadar eski, bütün gelecek zamanları kapsayacak kadar kadim

Canlı yayında sürgün ve kırım seyrediyoruz. Memleketi ve kimlik kâğıdı elinden alınınca insan olma vasıfları da silinmiş gibi davranılan insanlar...