Her seferinde, bir yerden sonra, olsun varsın diyorum. Vermediklerini alamazlar ya. Üstümüzde tepinseler de dokunamayacakları bir öz bu

Ulusal kimlik simgelerini paramparça eden Horst Hoheisel ve Andreas Knitz’in, Jean Améry’nin panzehiri olduğunu düşündüm. Hıncın umudu…

Devletler, hakikatin resmî tarih anlatısında da arşivlerin kovuğunda da olmadığını bilir. Hakikat, insan hikâyesidir

Hakikat zaten mecaz değildir. Ekmek ve sudur. Nefes ve dokunuştur. Gözdür, eldir. İnançtır, umuttur. Yaşama sebebi, katlanma gerekçesidir

Hastanede damla damla akan seruma bakarken, aklıma pat diye o duvar saatinin gelmesi tuhaf elbette ama hafıza, böyle küçük oyunları sever

Toprağı küstürdüğünde geriye hayat kalmıyor. En şehirli olanlarımızın bile yalın ayak toprağa basma ihtiyacı hep bu aidiyet duygusundan

Rüzgârdan öğrenilecek derslerin sonu gelmez. Kabullenişi hatırlatır rüzgâr, değiştiremeyeceğin şeylere teslim olmayı, kendine direnmemeyi

Yeni gittiğim yerlerde mutlaka bir su kaynağı bulur, dilek parası atarım içine. Kendime yaptığım bir güzellik, hayata karışmanın ritüelidir bu

Denizin ortasındaki ateşin büyüsü hep benimle kaldı. İçimde beni aşan bir güçle, kendime rağmen harekete geçsem Independenta içimde yanmaya başladı

Noel pazarı aslında bir kitschler diyarı. Ama bin bir çeşit ülke mutfağının birbirine karıştığı bu geçici cennetlerin mutlulukla ilgisi var