Kendinden vazgeçmeyi imkânsız kılan garip bir virüs. Bol hayat dersli. Küçük Prens’in “Gülünden sen sorumlusun” şiarıyla geliyor

Böyle kör kütük sevmeler var çok şükür. Tarih kadar eski, bütün gelecek zamanları kapsayacak kadar kadim

Canlı yayında sürgün ve kırım seyrediyoruz. Memleketi ve kimlik kâğıdı elinden alınınca insan olma vasıfları da silinmiş gibi davranılan insanlar...

Her seferinde, bir yerden sonra, olsun varsın diyorum. Vermediklerini alamazlar ya. Üstümüzde tepinseler de dokunamayacakları bir öz bu

Ulusal kimlik simgelerini paramparça eden Horst Hoheisel ve Andreas Knitz’in, Jean Améry’nin panzehiri olduğunu düşündüm. Hıncın umudu…

Devletler, hakikatin resmî tarih anlatısında da arşivlerin kovuğunda da olmadığını bilir. Hakikat, insan hikâyesidir

Hakikat zaten mecaz değildir. Ekmek ve sudur. Nefes ve dokunuştur. Gözdür, eldir. İnançtır, umuttur. Yaşama sebebi, katlanma gerekçesidir

Hastanede damla damla akan seruma bakarken, aklıma pat diye o duvar saatinin gelmesi tuhaf elbette ama hafıza, böyle küçük oyunları sever

Toprağı küstürdüğünde geriye hayat kalmıyor. En şehirli olanlarımızın bile yalın ayak toprağa basma ihtiyacı hep bu aidiyet duygusundan

Rüzgârdan öğrenilecek derslerin sonu gelmez. Kabullenişi hatırlatır rüzgâr, değiştiremeyeceğin şeylere teslim olmayı, kendine direnmemeyi