“…Orada Montparnasse bulvarında bir kahveye oturdum. Sıcak bir Nisan yağmuru yağıyordu. En sonunda yaşamın tam ortasındaydım.”

Ben çok ana muhalefetin “Alt tarafı bir kararnameye bakar. Ne diye şovunu yapıyorsunuz” şeklindeki itirazına güldüm.

Faşizm, en acınası denklem; varlığını birilerinin yok oluşu üzerine kuruyorsun, hedef gösterip katli vacip ilan etmeden yaşayamıyorsun

Kendinden vazgeçmeyi imkânsız kılan garip bir virüs. Bol hayat dersli. Küçük Prens’in “Gülünden sen sorumlusun” şiarıyla geliyor

Böyle kör kütük sevmeler var çok şükür. Tarih kadar eski, bütün gelecek zamanları kapsayacak kadar kadim

Canlı yayında sürgün ve kırım seyrediyoruz. Memleketi ve kimlik kâğıdı elinden alınınca insan olma vasıfları da silinmiş gibi davranılan insanlar...

Her seferinde, bir yerden sonra, olsun varsın diyorum. Vermediklerini alamazlar ya. Üstümüzde tepinseler de dokunamayacakları bir öz bu

Ulusal kimlik simgelerini paramparça eden Horst Hoheisel ve Andreas Knitz’in, Jean Améry’nin panzehiri olduğunu düşündüm. Hıncın umudu…

Devletler, hakikatin resmî tarih anlatısında da arşivlerin kovuğunda da olmadığını bilir. Hakikat, insan hikâyesidir

Hakikat zaten mecaz değildir. Ekmek ve sudur. Nefes ve dokunuştur. Gözdür, eldir. İnançtır, umuttur. Yaşama sebebi, katlanma gerekçesidir