Ruben isimli bateristin işitme duygunu kaybetmesiyle yaşadığı dramı anlatan Metalin Sesi filmi bana arafın umut ve kapan olduğu durumları düşündürdü.

Serbest çağrışımla zıplayıp hoplayan nöronlar kim bilir hangi derinlerde saklanan bir ıvır zıvırı çıkarıp önüne bırakıverir.

Kimse kendi varlığının rahatsızlık unsuru ilan edilmesine izin vermez. Kimse yaşamak için icazet almaz.

Görünmez kentlerin hepsine kadın isimleri verilmiştir. Eril iktidarın sabitliğine karşı devingen enerjinin karşılığıdır sanki bu tercih.

Zorlu zamanlardan geçtikten sonra mucize kabilinden yeniden aşkı bulanların “İkinci bahar yaşıyorum” demesi boşa değil

Neokapitalist düzenin kentten uzaklaştırılmasını, kamu gözünden kaybolmasını istediği evsizlere destek çoğunlukla gönüllülerden geliyor

Yıkıntıların önünde baş ve saç açısı incelikle ayarlanmış selfie’ler çekerler. Sonra senin hikâyeni de inkâr ederler. Yıkılman bile yasakmış

Bütün kişisel bilgilerimizin bu kadar kolay ulaşılır olmasında, hafızayı sarsan bir yan var. Hafıza bir türlü mahrem olamıyor.

Seslenemediğiniz gençlerden nasıl destek bekleyebilirsiniz? Onlara hitap edip eşitlikçi bir karşılaşmaya gitmeden neyi değiştirebilirsiniz?

Bazen Caravaggio’ya dönüşür, arka planı zifirî karanlık kılarak tek bir ışık kaynağından bir âna, dramatik kurgu içerisinden bakarız