Kendine devlet adını veren ve toplumsal meseleleri şiddet kullanarak, bastırarak çözdüğünü zanneden bir garabet ile geldik bugüne.

Sanıyorum burada insandışılaştırma kavramından söz edebilirim. Birilerini itip kakabilmenin, ezebilmenin, yok edebilmenin zemini.

“Sistematik ve yapısal ırkçılık, sürekli yalan söyleme ve yalanı tekrar edebilme dokunulmazlığı” kendini nasıl yeniden üretebiliyor?

Boğaz’a bakarak mağrur ve akıncı dedeleri, Orta Asya–Viyana salınımında yâd etmek ilginç.

"Örneğin Zilan katliamındaki 'Sünni Müslüman cahil Kürt' beyaz solcularımızın mağduriyet ölçütlerine, kurban imgesine uymayan bir öznedir."

O, “uyum” denilen cenderenin insanlara iç maliyeti nedir diye sordum? Bence o maliyeti nesne değil, edebiyat karşılıyor.

Bir topluluğu kamusal alandan itip onu birkaç kuşak boyu sınırlı bir hayata sıkıştırdığında o topluluğun bireyleri ne hisseder?

Okuduklarımı hatırlıyorum. Zohrab’ın yüzük ve saatinin akıbetini ve Talât Paşa’nın Krikor Bey’i uğurlarken yanağına kondurduğu öpücüğü.