Bu satırların bir kötümserlik manifestosu yerine geçmemesi için hemen şu hayatî önkoşulu belirtmeliyim: Eğer her şey aynı kalırsa…

Devlet, Çallı, Hoca Ali Rıza, Fikret Otyam, Diyarbakırlı Tahsin ve Zonaro’nun resimlerini zedeleyen müze müdürünün yakasına yapışmış

Çaresiz göçmenlerin cansız bedenlerinin süreklendiği yüzeyin altında, diplerde, insan ruhunun karanlıkları var

İnsanlar, haklarını ellerinden alan, sırtlarından zenginleşen, astığı astık kestiği kestik hale gelen otokratları neden baş geçiriyor

Gerekçe tamamen geçersiz ve Trump’ın gündelik alışkanlığına uygun şekilde, yalana dayanıyor

Lincin tadını almış grupların fertleri, klavyeye tıklayarak katılabildikleri bu baştan çıkarıcı ayinden kolay vazgeçerler mi?

Basının “medya”ya dönüşmesiyle füme camlar ardına çekilen gazetecilik alanı öylesine kirli ki… Kadri’nin tortuyu hafifsediği kanısındayım

Burada şüphesiz Kadri Gürsel’in indirgemeciliğini eleştirmeliyiz: “Aktivist” olan herkes illâ bir “merkez”e bağlı hareket etmiyor ki…

“Kürt siyaseti”nin, hele “batı”dan eleştirilmesi artık akıl-fikir işi değil, duygusal bir “komplikasyon”

Cumhurbaşkanı neden Washington Post’a yazı gönderir? Çünkü diyeceğini bu gazetecilik kurumu aracılığıyla iletmenin itibarını istemektedir