Eğer beklentilerimizden vazgeçmeyeceksek, takıntılar mı olur, sıkıntılar mı olur, şahıslar mı olur, başka şeylerden vazgeçmemiz gerekir.

Duygu dikte etme işinin başında, bizzat dikte edenin kendisini odak alışı var. Ne demek meselâ “pes dedirten olay”?

İktidar pratiğinin “zümreye-sınıfa çıkar sağlama” hedefi, “burjuvaziye hizmet” gibi kodlandığında, olan biteni anlamamız ihtimali azalıyor.

Marx’ın esas derdi işçilerin daha yüksek standartlarda hayat sürmesi değil, işçilik diye bir insanlık konumunun ortadan kalkmasıydı.

O baskın başarılsa burada biz de, yakınımızda uzağımızda başkaları da çok daha kötü yaşayacağız.

Bu iktidar yapısının sürebilmesinin iki koşulu: Toplumun kendini toplum olarak hissetmemesi, toplumun kendini devletin karşısında hissetmemesi

On üç sene geçti, müsamere sürüyor. Bugün gelinen aşama ise, baştakinden de aşağılayıcı. Güya cinayete karışan kamu görevlileri yargılanıyor.

Meseleye her özel durumda bu kadar “genel olarak” bakmak doğru mu? Bundan emin değilim.

“Anti-emperyalizm” bandanası sararak kafadaki milliyetçilik boyasını gizleme bakımından da en elverişli malzeme, Amerika

“Kitlesel yalan”ın cazibesine kapılmaktan kimse muaf değil. Eğitimli-donanımlı olmak da kendine göre yalana açık bünyeler yaratıyor.