Edebiyat, babam, ben

Deniz Türkali’nin P24Blog’da yazdığı ‘’Babam için söylediğim sözleri kim ne hakla değiştirebilir?’’ başlıklı yazı üzerine, Can Yayınları P24’e bir açıklama gönderdi. Aşağıda  yayınlıyoruz:

Bu sene ikincisini yayımlamış olduğumuz Can Almanak'ta Deniz Türkali'nin Vedat Türkali için yazmış olduğu yazıda, kendisine sunulacak değişiklik önerisi izni alınmadan yayınlanmıştır. Bu konuda öncelikle Deniz Türkali'den ve tüm okurlarımızdan özür diler, söz konusu yazının ilişikteki hâlinin dikkate alınmasını rica ederiz. Can Yayınları

Edebiyat, babam, ben

Beş yaşında ya vardım ya yoktum. İlk öğrendiğim şiiri hatırlıyorum.  “Beyaz kocaman bir duvar” diye başlayan, ünlü Fransız şair Charles Cros’un Orhan Veli’nin güzelim Türkçesinden “Çirozname”… Daha önceleri babamın bir şiirinin “ekmek yok hürriyet yok” dizesini “ekmek yok hüyyiyet yok” şeklinde heyecanla tekrarladığım söylenir bir buçuk ya da iki yaşlarında, “r”leri henüz söyleyemediğim, benim hatırlamadığım bir yaş olmalı. Sonra Orhan Veli’nin “Ciğercinin Kedisi”, “Sokak Kedisi”…

Şiiri babamdan öğrendim. Hapisten çıktığında ben 13-14 yaşlarındaydım bana bütün klasikleri; Dostoyevski, Stendhal, Balzac, Zola ve diğerlerini tanıttı. Edebiyatın Nihat Sami Banarlı’nın insanda edebiyata yönelik en ufak bir merak uyandırmayan “Edebiyat Kitabı” olmadığını da o fark ettirdi. Divan Edebiyatından zevk almayı, aruz vezninin hiç de “saçma” olmadığını hep babamdan öğrendim.

Hep meraklı bir çocuktum. Ama okumanın gerçek keyfini babamdan öğrendim. Zaman içinde başlarda benim yaptığım gibi oburca değil, seçerek, tadına vararak okumak gerektiğini de babamın pusulasından öğrendim. Bir soru sorduğumda o sorunun cevabını bulacağım kitabı işaret ederek “oradan oku” demesine önceleri kızsam da böylece komprime bilgilerden uzak durmayı, derinine giderek anlamaya çalışmayı da büyük ölçüde yine babamın pusulasından öğrendim.  İyi ki bütün bunları ve daha bir çok şeyi babamdan öğrendim.