O, Hasan Ocak’ı işkence ile katledip kimsesizler mezarlığında gizleyen katilleri ifşa eden ve varlığını “kayıplar için adalet!” mücadelesiyle özdeşleştiren yılmak, yorulmak bilmez bir adalet ve hakikat direnişçisi, “Bir Hasan kaybettim bin Hasan kazandım” diyendi

İnsan sormadan edemiyor; bizim annelerimiz “kayıpları” için az mı mücadele etti? Az mı coplandı? Az mı yargılandı? Az mı feryat etti? İnsan hakları savunucuları az mı devletle karşı karşıya geldi? Kuşkusuz ki kıyaslamak doğru değil, hele ki “kayıplar” gibi bir insanlık suçu konusunda. Ama devletlerin tutumu pekâlâ kıyaslanabilir…

Bizi “iyileştirecek” olan unutmak değil hatırlamak, bağışlamak değil yüzleşmek bağlamında hesaplaşmak ve sözcüğün en geniş ve gerçek manasında sahici bir barıştan yana kararlıca saf tutmaktır…

Herhalde artık kimsenin kuşkusu kalmamıştır: Maraş katliamı, 12 Eylül darbesinin şartlarını “olgunlaştırmak” amacıyla gerçekleştirilen bir kanlı operasyondur

Türkiye özgülünde demokrasiden yana tavır almak, Kürt sorununun nihai ve barışçıl çözümünden yana ikirciksiz bir tavrın sahibi olmayı gerekli kılmaktadır…

12 Eylül’ün zorbalığına bizzat maruz kalmamış olabilirsiniz, umarım öyledir ama mesele de o değil zaten. Zorbalığa karşı olmak için illa o zorbalığın mağduru olmak gerekmez. Zorbalığın kötülük demek olduğunu bilmek yeterdir…