Olağanüstü karanlık bir dönemin olağanüstü şahidi olan ve hukuksal zulme karşı yüksek ve özverili bir çaba harcayan P24’e çok teşekkür ediyorum. Basın Tarihi ve Silivri Notları o döneme tanıklığımı oluşturdu. P24 Blog kapanıyor. Ama Basın Tarihi devam edecek

17 Eylül 2013… 17 Eylül 2025… 12 Yıl önceki 17 Eylül Salı’ya geliyormuş, bugün Çarşamba…

Türkiye’nin ve yönetim zihniyetinin tomografisini mi çekmek istiyorsunuz, Basın Tarihi’i inceleyin. Göreceğiniz hep aynı şey olacak: Cumhuriyet’in demokratikleşmesi yok… Evrensel hukuk yok… Temel hak ve özgürlükler hak getire

Kavgaya, hakarete, kanlı bıçaklı olmaya çok daha yatkın olan bir ortamda barış çağrısı yapmak hedefine ulaşır mı, merak ettim. Doğal zekâları bırakıp, bildiriyi doğrudan yapay zekâya sordum. Sağ olsun, o da beni kırmadı, Demokrasi Platformu’nun Barış Çağrısını derinlemesine değerlendirdi

Baba Evi’nden haberler bu kez elli yıllık bir zamana yayılan büyük bir parantezi tarıyor. Sevincimin ve mutluluğumun tek buruk yanı babamın hayatta olmaması… Başlattığı bu yarenliğin son haline o da şahit olaydı

Yakın tarih incelendiğinde bu coğrafyaya en uygun ad, “dön baba dönelim ülkesi” olur. 12 yıl önce, 12 yıl sonra bir şey fark etmiyor. “Alevi Açılımı” vatana millete hayırlı olsun

Evrensel hukuk kurallarının uygulanması siyasetin en önemli önceliği olsa toplumsal sorunlar hafifleyecek ama siyasal rant olanağı da buharlaşacak… Siyaset kurumu bu nedenle evrensel hukuk kurallarıyla çok fazla uğraşmıyor

Ölümü biliyoruz… Ama inanmakta zorlanıyoruz. Bir eşinin daha bulunması zor bir insan terk etti bu dünyayı. Hatıralarımızı oluşturan insanlar tek tek gidiyorlar. Gittikleri yerin iyi olmasını diliyorum… Ömürlerini geçirdikleri yer pek iyi değildi ne yazık ki…

Bir ülkedeki hukuksal duruma, kimlerin cezalandırılıp, kimlerin cezalandırılmadığı açısından bakarsanız tabloyu çok net görürsünüz. Sadece bugüne değil… Geçmişe de bakın

Burası Ortadoğu… Kanlı felaketlerin, diktatörlüklerin ve çözülmeyen sorunların diyarı. Her baktığınızda neredeyse aynı resmi görüyorsunuz

Zaman akıp gidiyor ve Türkiye hiçbir temel sorununu çözemiyor. Sorunların Türkiye’yi çözdüğü bir kavşaktayız halbuki

Otoriter, baskıcı, sansürcü, güce dayalı, korkutmayı hedefleyen bir karanlık suratın canım İtalya’da fazla ısrarcı bir şekilde ortaya çıkması üzerine Basın Tarihi, Orta Doğu’daki geçmişe yönelik seyahatinde makas değiştirdi. Çünkü dünyanın her yerinde ortaya çıkan bu faşizm hortlağı sadece bir ülkenin, bir bölgenin değil, bütün insanların düşmanı

Basın Tarihinin projektörleri altında “değişenlere” bakarsak, düşürülen uçaktan El Şara’nın İstanbul ziyaretine geçtiğimiz
söylenebilir. Değişmeyen ise bir türlü huzur bulamayan Ortadoğu’nun hali

Bazı toplumlar sanattan ve edebiyattan nefret eden iktidarlar tarafından yönetiliyor… Medya da onlara ayak uyduruyor. Öyle toplumlarda, insanlar dehşet içinde çığlık atan figürlere dönüşüyorlar. Sanatı reddetmenin bedeli ağır oluyor

Fransa’da olduğu gibi bizde de gazete patronları arasında gerginlikler, anlaşmazlıklar yaşandı. Ama bizde düello olmadı… Bizimkiler genellikle “devleti silah olarak” kullanarak pusu kurmayı tercih ettiler

Akıp giden yılların hiç değişmeyen çok önemli ortak yanlardan biri de bir türlü ortaya çıkarılmayan faili meçhuller… Örneğin 2010 yılında da Fehmi Tosun’un faili belli değilmiş, 2025 yılında da belli değil

2010 yılındaki medya tartışmaları, sonrasına bakıldığında en keskin virajlarından birini oluşturuyor. Medya tarihi, medyanın nasıl ve neden öldüğünün hikayesi gibi. Yavaş yavaş ve naklen ölmüş

Toplumsal acıları sürekli hale getiren Kürt Sorunu 100 yıldır demokratikleşmenin yok sayılmasından kaynaklanıyor. Ankara, 100 yılı aşkın bir süredir benim kısaca “2. Cumhuriyet” dediğim“ demokratik cumhuriyete” direniyor. Direndikçe de ülke çürüyor

Sanata bakma sebebimiz hayatı daha iyi görmek değil artık, sanata hayata hiç görmeyelim diye bakıyoruz. Mümkünse hiçbir yüzleşmeye dahil edilmemek istiyoruz. Yaşamı ölüm kadar hareketsiz kılmayı arzuluyoruz. Yan gözle baktığımız eğlenceliklerimiz dönsün dursun yeter

“Lefter’in töreni çok anlamlı ve umut vericiydi. Ama onu ismini Şükrü Saraçoğlu’ndan alan bir stattan yolcu etmemizin ruhunu huzursuz ettiğinden eminim. Çünkü Saraçoğlu, Lefter’in yaşamının en acılı dönemlerinin, söyleyemediklerinin, anlatamadıklarının failiydi…”

Basın tarihi çerçevesinde kazı yaparken Ahmet Özer’in 12 önce “Kürt Sorununda barışçıl çözüm” isteyen bu yazısına rastladım. Tabii, yazıyı okuyan herkesin aklına haklı olarak şu soru gelecek: Bugün iktidar partilerinin söylediğini 12 yıl önce söylemiş olmak suç mu?

En esaslı sansür kiliti şimdi “herkes sussun, susmayan casustur” yasasıyla devreye girecek. Bir devletin ve ülkenin intiharını canlı yayında seyretmiş gibi olacağız. Ve bu günleri ilerde yazacak olanlar “özgürlüğü katlettiler” diye yazacaklar

Gelişmiş ülkelerde gazetenin yayın politikasını “patronlar” değil genel yayın müdürleri belirler… Patronlar kendi görüşlerine uygun gazetecileri genel yayın yönetmeni yaparlar ama yayın politikasına karışmazlar

Toplumun ve siyasetin kendi doğal mecralarında tartışması gereken konularda söylenilen “Genelkurmay Başkanlığınca yetkili kurumlar bilgilendirilmesine rağmen herhangi bir tedbir alınmadığı gözlenmiştir” cümlesi aslında bugünlere nasıl geldiğimizi çok iyi gösteriyor

Mutluluk sıralaması, bireylerin yaşam memnuniyetine ilişkin kendi değerlendirmelerinin yanı sıra kişi başına düşen milli gelir, sosyal destek, sağlıklı yaşam beklentisi, özgürlük ve yolsuzluk gibi kriterlere de dayanıyor

“Sanırım anısal yazılarda, bazen anlatım biçimi, yani ‘üslup’ içeriğe ağır basar… Diyelim eski bayramlarda, anne-babalarıyla aile büyüklerini ziyarete gelmiş küçük çocuklara bayram harçlıklarıyla, birer de mendil verildiğini anlatıyorsun. Anlatıyorsun da, nasıl anlatıyorsun?”

2007 yılı ile 2024 arasında yaşananlar açısından milim değişen bir şey yok. Benzer baskınlar, benzer ölümler, benzer tepkiler, benzer açıklamalar. Niye hiçbir şey değişmiyor?

Tam 17 yıl önceki bir gazetede bu ilk yasağın medyaya yansımasına yeniden şahit oldum. YouTube’la ilk kapsamlı ilişkimiz kavga ve yasaklamayla başlamış gibi görünüyor. Bana tanıdık bir davranış biçimi gibi geldi