Biz nicedir şaşırmayı unuttuk, memleket meseleleriyle ilgili hiçbir olumsuz olasılık için, “Yok, o kadar da değil!” demiyoruz, diyemiyoruz artık. “O kadar da değil” deyip de sonradan mahcup olmak var; zira, bakıyorsun, olmaz dediğin oluyor

“Hepimiz kardeşiz” denildiği zaman, kardeşlik söylemine muhatap olan halk, “kardeşlik hukukunun” gerekli kıldığı hiçbir hakka neden sahip olmadığı ve “üvey kardeşin bile hakları vardır, hangi devirde yaşıyoruz?” hissine kapılıyorsa, o sözün ifade ettiği anlamın bir değeri kalır mı?

Neticede sorun herkesin doğrudan ya da dolayı biçimde ilgili olduğu, ilgili olması gereken bir sorun; bu nedenle de şeffaf yürütülmesine özen gösterilmesini istemek, beklemek hakkımızdır

Siyasal iktidar, aynı yöntemleri deneyerek sonuç almaya çalışıyor. Üstelik bunu baskıyı artırarak yapacağını sanıyor.
Onun için zigzaglar bitmiyor

Önümüzdeki sürecin Kürt sorununu tam olarak çözmesi, nihai bir barış sağlaması, şimdilik pek mümkün görünmemekle birlikte, demokratik açılımlarla kısmi reformlara gebe olduğu ve yeni bir anayasanın yürürlüğe gireceği muhakkak

Kayyum meselesinin Kürt camiasında, “Hala demokrasicilik oynamaya devam edecek misiniz? Çekilin parlamentodan, belediyelerden, sıranızı beklemeyin, sine-i millete dönün!” şeklindeki tepkileri de çoğalttığını arada söylemeden geçmeyeyim

“Her zaman için yumuşama ve normalleşmeden yanayım ama kimse bizi kandırmasın, ortada bir yumuşama görmüyorum.”

İstanbul’da; DEM Parti’nin yüzde 6, YRP’nin yüzde 3 ve TİP’in yüzde 4 oyunun İmamoğlu’na verilmesi, görünmez bir İstanbul ittifakına işaret ediyor