Yakın tarihimizin dönüm noktalarından biri olan Lozan Antlaşması görüşmelerinin devam ettiği süreçte Kürtlerin tavrını ve sonradan yaşadıkları derin hayal kırıklığını hatırlatacağım bu yazıda. “İlginç” bulmayanlar burada bırakıp konuyla ilgili daha “cazip” spekülasyonlara kulak verebilir; sorun değil

Sizler Selahattin Demirtaş’ı dışlayarak, Can Atalay’ı Meclise getirmeyerek, Gezi olaylarında tutuklu olanları ve eline asla silah almayan Kürt siyasetçileri öteleyerek, bir barış inşa edemezsiniz

Oysa meselemiz “şans” değil, nihai bir barış inşa etmeye yönelik irade ve kararlılık meselesidir. Barış ihtimalini kana boğan kim ve hangi taraf olursa olsun, altında kalacağı tarihi bir vebal yüklenmiş olacaktır

“Yeni bir çözüm süreci” beklentisinin ciddiyeti, bence, öncelikle “tokalaştı” gibi jestler bir yana, daha somut ve uygulanabilir bazı adımlar atılmasını gerekli kılar; eğer meramınız gerçekten barış ise… 

S ve Y tipi cezaevleri insan haklarına aykırıdır. İnsanları bir şekilde cezalandırabilirsiniz ama onları bu denli ağır bir tecrit altında ve gayri insani şartlarda tutmak, insan hakları ihlalidir

“Kimsesizleşme, yoksulluğun, sefaletin içine doğru sürüklenme hali, bizim asli gerçekliğimiz. Ama seçimden bu yana normalleşme gündemi zuhur etti”

Hakkari Belediye Eşbaşkanı Mehmet Sıddık Akış tutuklandıktan sonra belediyeye kayyum atanması kararıyla başlayan protestolar kesintisiz devam ediyor. Yüzlerce polis ve askerin ablukasında olan Hakkarililer ise dayanışmayla kayyuma karşı mücadelelerini sürdürüyor

Temel sorunumuz batık ekonomi ve olmayan demokrasiyken, karşımıza yine “terör tehdidi” çıkıverdi. Kayyum da üzerine tüy dikti

“Yapıyorlar, oluyor ve bir şey de olmuyor” bugünün görünen realitesidir; ancak hakikat, bugünün bağrında büyüyen adalet arayışıdır ve elbet karşılığını bulacaktır…

İnsanlar dışarıdan empoze edilmiş önyargılarını ısrar ve inatla sürdürmek yerine birbirlerine biraz daha yakından baksalar, dokunsalar, sanki her şey daha güzel olacak ve toplum daha fazla “biz” olmaya başlayacak…