Burası Ortadoğu… Kanlı felaketlerin, diktatörlüklerin ve çözülmeyen sorunların diyarı. Her baktığınızda neredeyse aynı resmi görüyorsunuz

Zaman akıp gidiyor ve Türkiye hiçbir temel sorununu çözemiyor. Sorunların Türkiye’yi çözdüğü bir kavşaktayız halbuki

Bunların anladığı ve bugüne değin sistematik bir zor ve zorbalıkla dayattıkları birlik-beraberlik ideolojisi şu: Kürtler Kürt olmayacak, anadilde eğitim de dahil bir halk olmaktan ileri gelen hiçbir hakları olmayacak; Aleviler de Alevi olmayacak; “gayrimüslim” vatandaşlar yatıp kalkıp hâlâ yaşıyor olduklarına şükredecekler

Savaş, acı, kan, gözyaşı, ölüm ve yıkım demektir. Savaşın ne olduğundan habersiz uydurukları kendi bunalımları ile baş başa bırakmak ve sahici bir barışın hala uzun soluklu bir demokrasi mücadelesi konusu olduğunu kavramak gerekir

Emperyalizme karşı olmak bir “bağımsız” olmak sorunudur. “Emperyalizm” olarak tarif ettiğiniz güçlere karşı “bağımsız” olmanızın güvencesi ise, kuşkusuz, ekonomik, askeri, siyasi ve dolayısıyla uluslararası ilişkilerde kendi politikalarınızı uygulayacak, kendi çıkarlarınızı esas alacak kudrette olmanız ile mümkündür

Toplumsal acıları sürekli hale getiren Kürt Sorunu 100 yıldır demokratikleşmenin yok sayılmasından kaynaklanıyor. Ankara, 100 yılı aşkın bir süredir benim kısaca “2. Cumhuriyet” dediğim“ demokratik cumhuriyete” direniyor. Direndikçe de ülke çürüyor

“Hepimiz kardeşiz” denildiği zaman, kardeşlik söylemine muhatap olan halk, “kardeşlik hukukunun” gerekli kıldığı hiçbir hakka neden sahip olmadığı ve “üvey kardeşin bile hakları vardır, hangi devirde yaşıyoruz?” hissine kapılıyorsa, o sözün ifade ettiği anlamın bir değeri kalır mı?

Devlet ve Kürt siyaseti arasında görüşme trafiği sürerken, Erdoğan ketumluğunu korudu ve kayyım politikasına devam etti. Kandil tehdit dilini seçerken, kışkırtıcılar da devredeydi

Kürt sorunu hiçbir dönem olmadığı kadar küresel güçlerin de müdahil olduğu bir bölgesel sorun niteliği kazanmıştır. Bu, inkar siyasetinin kaçınılmaz sonucu olarak şekillenen bir olgu

Basın tarihi çerçevesinde kazı yaparken Ahmet Özer’in 12 önce “Kürt Sorununda barışçıl çözüm” isteyen bu yazısına rastladım. Tabii, yazıyı okuyan herkesin aklına haklı olarak şu soru gelecek: Bugün iktidar partilerinin söylediğini 12 yıl önce söylemiş olmak suç mu?

Komşumuz Suriye dehşeti yaşıyor. Çözülmeyen Kürt Sorunu ise Suriye ile birlikte küresel bir gündem maddesi. Hiçbir temel sorunun çözülmediği bir ülkede, “ceviz ağaçlarını” bu kez basın tarihinde yeniden yayınlıyorum. Sizce kaç kez daha yayınlarım?

Yakın tarihimizin dönüm noktalarından biri olan Lozan Antlaşması görüşmelerinin devam ettiği süreçte Kürtlerin tavrını ve sonradan yaşadıkları derin hayal kırıklığını hatırlatacağım bu yazıda. “İlginç” bulmayanlar burada bırakıp konuyla ilgili daha “cazip” spekülasyonlara kulak verebilir; sorun değil

Türkiye özgülünde demokrasiden yana tavır almak, Kürt sorununun nihai ve barışçıl çözümünden yana ikirciksiz bir tavrın sahibi olmayı gerekli kılmaktadır…

Önümüzdeki sürecin Kürt sorununu tam olarak çözmesi, nihai bir barış sağlaması, şimdilik pek mümkün görünmemekle birlikte, demokratik açılımlarla kısmi reformlara gebe olduğu ve yeni bir anayasanın yürürlüğe gireceği muhakkak

Kürt sorunu; Türkiye’nin tarihin asli doğrultusuna girmesinden korkanların, çözümsüzlük siyasetindeki ısrarlarının hepimize ödettikleri kanlı bedelidir…