O günlerden bugünlere ne değişti de dönüp dolanıp yine “Kürt sorunu yoktur ve asla da olmayacaktır!” noktasına geldik? Bunu irdelemeyi sürdüreceğim. Çünkü, tamam, huyum kurusun, çoğu zaman iyi niyetli ve iyimser olmaya gayret ediyorum toplumsal meselelerle ilgili kalem oynatırken

Oysa meselemiz “şans” değil, nihai bir barış inşa etmeye yönelik irade ve kararlılık meselesidir. Barış ihtimalini kana boğan kim ve hangi taraf olursa olsun, altında kalacağı tarihi bir vebal yüklenmiş olacaktır

“Yeni bir çözüm süreci” beklentisinin ciddiyeti, bence, öncelikle “tokalaştı” gibi jestler bir yana, daha somut ve uygulanabilir bazı adımlar atılmasını gerekli kılar; eğer meramınız gerçekten barış ise… 

Kürt sorunuyla doğrudan ilgili devletlerin Kürtlerin varlığını tanımış olmanın bir adım ötelerine gitmeleri, bu ülkelerin demokratikleşme ve yeniden yapılanma iradesi göstermeleri sorunudur. Kürt sorunu kendi iç barışını tesis etmeyi de önceleyen, önemseyen bir büyük demokrasi ve zihniyet dönüşümü sorunudur

Bu tablonun anlamı şu: İsrail, bugün attığı adımlara, başlattığı saldırılara ciddi şekilde önceden hazırlanmış. Bunlar “misilleme”, “intikam” olarak izah edilmeyecek çapta gelişmeler

Anayasa gereği “siyasetler üstü” olması gereken Diyanet’in ülke gündemini oluşturan sorunlarla ilgili farklı dönemlerde ne tür tutumlar takındığı dikkate değer

Yine maalesef demek gerekir, “gelişmiş” saydığımız ülkelerde de çöküntü ve çürüme haberleri eksik değil. Demek oluyor ki meselenin çok boyutlu bir duyarlılıkla irdelenmesi gereği var. Eğer gerçeği anlamak ve anlamlandırmak gibi bir sorunumuz, sorumluluğumuz varsa…

12 Eylül’ün zorbalığına bizzat maruz kalmamış olabilirsiniz, umarım öyledir ama mesele de o değil zaten. Zorbalığa karşı olmak için illa o zorbalığın mağduru olmak gerekmez. Zorbalığın kötülük demek olduğunu bilmek yeterdir…

Dostoyevski’nin ünlü eseri Karamazov Kardeşler’de İvan Karamazov, Alyoşa’ya sorar: “Söyle bana Alyoşa; yaratıcı sen olsaydın ve dünyanın yaratılışı bir küçük çocuğun acısını gerektirseydi, dünyayı yaratır mıydın?”

Bu koşullu cehalet tipolojisinin aksi versiyonu, hiçbir şey bilmediği ya da yarım yamalak bildiği halde her şeyi çok iyi bildiği inancını acayip bir pervasızlıkla yüksek sesle dillendirmekten geri durmayanlar oluyor. Okumaz, araştırmaz, ama bilirler

İlhan Sami Çomak’ın tahliyesini “erteleme” kararı veren kurul 30 yılda “ıslah” olmamış İlhan’ın üç ayda “ıslah” olabileceğini mi düşünüyor acaba?

Gazeteciyseniz, “taraf” olacağınız şey, “haber” olmalıdır; en yalın, gerçek ve objektif haliyle. Gazeteciyseniz, insanların derdinin davasının, sorunlarının, gündeminin takipçisi, tercümanı olacaksınız…

Trol olunca, yani kişiliksiz, karaktersiz, “qaşmer” ya da “beko avan” olunca, sağcı, solcu, Türk, Kürt, Alevi, Sünni olmak gerçekte bir anlam ifade etmiyor; sadece bir “paravan” görevi görüyor bunlar. Oysa o paravanların arkasında olanca çirkinlikleriyle görünüyorlar; deve kuşu misali

Sahi, “ideolojik halay” ne oluyor? Halay çekerek ne tür bir ideolojik propaganda yapmış oluyorlar? “Kürtlük” derseniz eğer, orada duralım. Ama Kürt olmak bir “ideolojik” tercih filan değil ki?…

Bodrum batarsa Türkiye batacaksa eğer, daha ne duruyoruz; uçakla, otobüsle, arabayla, otostopla, atla, eşekle, olmadı tabana kuvvet, istikamet Bodrum, ileri!

Diğer kurumlar bir yana güvenlikle ilgili birimlerin böylesine açık açık bir siyasi parti militanlarının “ocağına” çevrilmiş olması, kanımca, 15 Temmuz darbe girişiminin yıl dönümünde geldiğimiz noktanın en çarpıcı özetidir…

İnsanız neticede. İyi günümüz de var, kötü günümüz de. Her şey insana mahsus. Hayatta kendinizi iyi ve mutlu hissettiğiniz zamanlarınız çok olsun ve illa da geleceğe dair umutlarınız…

Sormaktan ve sorgulamaktan uzak durmanın yanı sıra, toplumun yakın ve uzak tarihimizin ibretlik olay ve deneyimlerinden hareketle bir “yüzleşme” çabası içinde olduğunu söylemek de, maalesef, kolay değil