Kolay mı Yeni Türkiye olduk sanıyorsunuz? Daha neler! Türkiye işte; olmadık tuhaflıklar ülkesi…

Yenilik ve değişime dair bir iddianız varsa, bunu eskiyi ve statükoyu temsil edenlere teslim olarak gerçekleştiremez, başaramazsınız.

Buradayım ben daha. Ne sözüm bitti ne de anlatacak hikâyelerim.

“Dilerim sorunlarımız barışla, demokrasiyle çözülür.”
“Barışsa barış savaşsa savaş! Doğru yerde dur, bir daha başını belaya sokma.”

Toplantı salonunu dolduran kalabalık, “Kim onlar? İsimlerini söyleyin! Türkiye! Türkiye!” sloganları atarak ayağa kalktı…

Evet, ben de askerlik yaptım. 40 yaşımı geçmiş, hapisten yeni çıkmıştım askere gittiğimde.

Bizde darbelerin sonuncusu bastırıldı ve demokrasimiz acayip güçlendi, sağlamlaştı diyebiliyor muyuz?

“Muhafazakarların en büyük handikabı sola düşman olmak” deme noktasına gelmişti, “halbuki soldan öğrenecek çok şeyimiz var.”

“Önce merhaba Savcı Bey” dedim elimi uzatarak. Birkaç dakika elime baktı.

“Terörist senin babandır ulan! Gelirsem oraya başına yıkarım o binayı! Bunlar benim seçmenim!”

20 yıl öncesi ile günümüzü kıyaslıyorum. Her seferinde Dersim’i daha yorgun, daha hüzünlü görüyorum. Dersim’i, Munzur’u ve insanlarımızı…

Pertek feribotuna binerken Elazığ’dasınız, inerken Dersim’de. Olsun. Orası Elazığ, burası Dersim.

Toplumun ciddi ve cesur bir yüzleşme sorumluluğu var; öylece duruyor orta yerde.

“Normal” olduğumuzu düşünüyorsanız, ben dünden yanılmaya da, ikna olmaya da hazırım.

“İktidara gelirsek…” vaatleri arasında, “Mültecileri ülkelerine geri yollayacağız” sözleri en revaçta olanı.

Eğer kayıtsız şartsız biat etmeye elverişli değilseniz, devletten korkmanız, uzak durmanız gerekir.

Umut, kendini hep yeniden yaratandır. Yoksa yaşam, kurumuş bir ağaca benzer. Ağaç, ama kuru; olmaz…

“Olay” mahkemede cereyan ettiği için “dava” diyoruz ama bu aslında yargı eliyle sürdürülen bir siyasi operasyon.