Lenu, Lila’ya dair söylediklerinde haklı. 4. kattan düşen tuğla örneğinde Lila’da bir farkla aynı şeyi yapardı. Tuğlanın gelişine bakar ve bir matador edasıyla yarım adım kenara çekilirdi. Tıpkı, oğlan çocuklarının attıkları taşlar karşısında yaptığı gibi

Mafya hukuku inceliklidir, bilirsiniz. Neticede “mal” teslim edilmiş, sorun çözülmüş. Ben bunu yıllar sonra, mahalle hafızasını kazımaya niyetlendiğim günlerde yaşı benden büyüklerden duydum. Umarım bu paragraftan sonra hiç kimse bana “İtalya veya Napoli üzerine kalem oynatmak senin neyine?” diyemez

Napoli Romanları hakikaten  hafızamı dürtüyor. Annie Ernaux’un “Seneler”i de zaman zaman hafızamı bir yerlere gönderiyor ama Ferrante’nin göndermeleri daha yoğun, daha tanıdık…

Napoli Romanları’nın anlatıcı sesi Lenu’nun sesi idi. Beni sardı. Hatta içine çekti. Su kemeri takıntım soldu. İyi de oldu. Bayan Ferrante’nin kulağına “adamın biri Napoli Romanları’nı Roma su kemeri izi bulmak için okuyor” şeklinde bir cümle gitse utanırdım

Napoli Romanları’nı okumaya birkaç sene önce başladım. Çok garip bir sebeple başladım. Belki de sebebimi sır olarak saklamalıyım. Fakat artık çok geç

Ferrante’nin romanları, kadınların entelektüel ve yaratıcı ortak emeğinin verimli örneklerini sunar ve teşvik eder. Bu makalede, Ferrante’nin metinlerinin sayfalarında canlandırılan kadınlar arasındaki işbirlikleri, arkadaşlıklar ve miraslar ile Ferrante araştırmalarının kadın arkadaşlığı ve kadın soyağaçları fikrini nasıl ele aldığı üzerinde duracağım

Yüz milyonlarca insanın yeryüzündeki savruluşlarının dinamiklerini anladığımızı sanmıyorum. “Ateş düştüğü yeri yakar” deriz ama galiba düşen ateş yoğunluğu hemen hemen gezegeni kaplıyor artık

Elena Ferrante ve Annie Ernaux romanlarından hareketle iz sürmeye başladım. İz dediğim, okurken yol açtıkları çağrışımları ve hafıza tetiklemelerini dillendiriyorum. Burada dillendirdiğim çağrışımlardan söz etmeyeceğim…

“…Bay Verne’in yandan ittirmeli hırsız-polis formülü beni sarmasa da eserin bütünlüğüne ve yazarın emeğine saygımdan ötürü, akışı bozmamak mecburiyetindeyim.”

Amelia aniden insan kemikleri arasında dolaştıklarını, üzerinde durdukları toprağın ve kumdaki tüm tepeciklerin, oyukların, çukurların ihlal edilmiş mezarlar olduğunu sarsılarak idrak etti

Süveyş’ten yola çıktıklarının ertesi günü, 10 Ekim’de güvertede Dedektif Fix ile karşılaştı. Dedektif, yine aynı sorgulama numaralarını yaptı. Jean durumu idare etti. Bir ara, Hindistan’ın nasıl bir yer olduğunu sordu. “İlgi çekici bir yer midir bu Hindistan?” 

20. Yüzyılda Paris’in böylece hikâye edilmesi, efsanevi Jules Verne’in bilimsel keşifleri ve teknolojik yenilikleri yücelten Sanayi Çağı Destancısı şeklindeki popüler imajı ile çelişmekteydi

Sayfalar önce, zamanda tozuyan karakter bir not ile romana dikkatimi çekmiş fakat notun önemini kavrayamamıştım. Yanılmışım. Editör Hetzel 20. Yüzyıl’da Paris romanını reddetmiş, nedenlerini Verne’e yazdığı bir mektupta açıklamıştı…

Sessiz ve dingin Cranford kasabası, Bayan Glenmire’ın açtığı imza kampanyası ile kıpırdadı

Nellie’nin gemisinin Kızıldeniz’e çıktığı yıl, Hartum Limanı’nın inşaatı bitiyordu…

Sorunun çözümü basitti. Çözüm, Mısırlıların sulama yollarının yıllık bakımının bir parçası olarak yüzyıllardır yaptıklarına benziyordu. Süveyş Kanalı Şirketi, İsmailiye’yi planlarken bu uygulamaları gözardı etmiş, pastoral bir bahçe-şehir yaratmayı daha çok önemsemişti

Dönüş yolunda, “Buradakilerin çoğu Hidiv’in hesapsız savurganlığından nasipleniyor” dedi Colette, “Hidiv rüzgâra işiyor. Burası patlar yakında.”  Ve ekledi, “O halde… burada olmazsa nerede?” “İzmir/Smyrna” dedi generalin torunu, “oraya bakmaya değer.”

Le Gray, bir dergi için Fransız ordusunun hareketlerini haber yaptığı Lübnan’a, ardından Suriye’ye gitti. Yaralandığı için bir süre Suriye’de kaldı ve sonra Mısır’a geldi