Sahte olan her şeyi alt ettim. Küçük bir devrim yaptım. Koca bir fark yarattım. Bu bendim ve çok güzeldim.

Ne bu küçücük, incecik kitap bitti, ne yas. Bu baba ve oğlu alıp kendi hayatıma ördüm. Hikâyenin gücü bu değil mi zaten?

Bir şey vardı, unuttum. Bir hayat vardı, doldurdum. Ne kadar kaçsan da uyanırsın sonunda.

Belki şehir değiştirirsin, belki isim. Koca bir hayatı sil baştan var edeceksin.

Söz verelim birbirimize! Ve helal olsun tekmil devrimlerimize!

David Russell: “Hayatta öğrenmen gereken en zor şey hangi köprüden geçip hangisini yakacağındır.”

Kendi hikâyelerimize ve birbirimizin hikâyelerine sahip çıkalım. Asıl tarihimize. Yaşanmakta olan bugüne.

Hafıza ve hikâye arasındaki küçük oyun: Bir yaşanan var, bir kaydedilen, bir de anlatılan.

Her seferinde imdada Viktor’un içeri uzattığı bir dal sigara ve kibrit yetişiyor. Sonuna kadar yaktığı kibritle gülümsüyor Hans.

Uyanmaya hazırsak, yaşadığımız bütün kabuslara karşın en güzel rüyalar hâlâ ve hep bizimle…

Hafızaya kazınan anlar hep bir manzara ânı. Sahibi değilsin, her şeyiyle sensin bu.

Evrenin tüm sırları ihtimal bizim de hafızamızda ve kalbimizde kazılı.

Çatlakların, yarıkların, façaların, yaraların pahası ağırmış. Parçanın hatırı varmış…

İnsanlık tarihi kadar eski uyuyamayanların tarihi de. Siz birbirinizi gözaltı torbalarından tanırsınız.

İçin titrer eşikte dururken. Yepyeni ve bilinmez bir şeyin başındasın. Başka türlü bir hayatın arifesinde.

Her ne edersen et, aslında kocaman bir adım olacak kendi içinde. Ta ki hayalini kurduğun o yeni masayı bulana kadar.

Sen kendinle dalga geçebildiğinde gölün suları da dalgalanır. Malûm, tersi ve yüzüyle güzel olan ender şeylerdendir hayat.

İnsan hatırladığı için utanır mı? Eğer acında ve yasında yalnız bırakılırsan, içinde bir şeyler kopar gider.