Trafik sorununu deştiğimizde ulaşacağımız yerle başka bütün toplumsal ve siyasî sorunlarımızın kaynağı aynı yer.

El-Kaide liderinin halefi ve vekili, Türkiye’de nasıl bir “ofis” açmayı tasarlıyordu?

Zevahiri, önerdiği şartlarla Suriye’deki birleşme gerçekleşirse kamuoyu önünde tanıyıp destekleyeceğini söylemişti.

Taliban’a benzetilmekten gocunmak yerine, ne kadar benzediklerine dikkat çekerek meşrulaşacaklarını düşünen birilerinin rejimi.

“Bu işler” böyleydi: Darbenin üzerinden bir hafta geçmemişken Sovyet büyükelçisiyle fingirdeşilebilir, palavralarla hayatlar söndürülebilirdi.

Meksika’da uyuşturucu “kartel”lerini hesaba katmayan sınıfsal analiz yapılabilir mi? Peki ya burada?

Yetiştirirlerken bize anlattıkları tarihi göz önüne getirince, kendimizi matematik problemi çözebilecek kimseler olarak görmemiz ihtimali var mı?

İktidarın Türkiye’yi “Ortaçağ karanlığına” sokmasına fena halde itiraz edenler orduyu Suriye’ye sokmasını alkışlıyorlar.

Sedat Peker’in amacı nedir, bilemeyiz. Ancak anlattıklarının hafife alınması vahim bir ihmal ve sorumsuzluk olur.

Bu yalnız ABD’nin meselesi değil ki! Yalandan böylesine mustarip bir toplumun bireyleri olarak bu soruyla uğraşmalı değil miyiz?

Okuyacağınız bu yazı dizisi, sahte haber ve belirsiz gerçeklik döneminde haysiyetimizi korumanın hiç de kolay olmadığı üzerine.

Yanlış, yapanın kimliğine dair silinmez kayıttır. Neysen osundur, asla gözden kaçmaz.

Vaktiyle katliamlarda başrol oynamış partiden kopan insanlar, “incitici” buldukları söze tepki göstererek hepimizi şaşırttılar.

Eğer ders veriyor olsaydım, bir öğretim yılı boyunca Schudson’ın bu kitabını tartışma zemini yapardım.

Joseph Pulitzer: “Sinik, parayla tutulmuş, demagojik bir basın, zamanla kendine benzer bir halk yaratacaktır.”

Gazeteciliğin kutsal bir kuralı var: Yazar icat etmemelidir. Gazetenin lejantında ise şöyle yazmalı: BU HABERLERİN HİÇBİRİ UYDURULMAMIŞTIR.”

İmamoğlu kendisinin iktidara gelmiş olduğunu mu varsayıyor? “Evet, muhalifleri istiyorum talimatı verdim,” diyor. Kim yahu muhalif?

Komplo fantazilerinin üretilmesini sağlayan, siyasî retorikteki “paranoyak tarz”.