“Türkiyeli” olmak bir ortak kimlik, bir üst kimlik olabilir tartışmasını daha başlamadan provoke eden bu ırkçı, faşist vatandaşların Türkiye’nin gündeminden şiddetin çıktığı bu dönemde arz-ı endam eylemesi ayrıca manidar…

Kalıcı, nihai ve onurlu bir barış; iktidar koalisyonunun “terörsüz Türkiye” dedikleri durum; örgütün kendini feshetmesi, silahlarını teslim etmesi ve bunun karşılığında devletin de Öcalan’a “umut hakkı” tanıması demek değildir. Kaldı ki hala siyasi bir genel af ilan etmenin, onu da geçtim hasta mahpusları serbest bırakmanın lafını bile etmiyorlar

Bahçeli, infaz düzenlemesinin bayram öncesi hayata geçmesi, mahpuslara daha geniş haklar tanınması, meclis komisyonlarının oluşturulması ve İmamoğlu’nun tutuksuz yargılanması konusunda ısrarcı. Sürece dair yepyeni bilgileri ve Suriye’deki yeni özerk yönetim planını yazdım

Savaş, acı, kan, gözyaşı, ölüm ve yıkım demektir. Savaşın ne olduğundan habersiz uydurukları kendi bunalımları ile baş başa bırakmak ve sahici bir barışın hala uzun soluklu bir demokrasi mücadelesi konusu olduğunu kavramak gerekir

Ortalık manipülasyondan geçilmiyor, biz gerçekleri anlatacağız. İnfaz düzenlemesinden sonraki adımlar, Demirtaş’ın tahliyesi, yeni anayasa, federasyon söylentilerinin aslı astarı, gündemdeki kabine değişikliği, Sedat Peker’den teşekkür, Suriye’deki son gelişmeler ve F-35’ler, hepsini yazdık

Bugüne kadar bu ülkede insanlar hep siyasetçilere bakarlardı olayları anlamak için… Ama artık yargıya bakmak gerektiğini öğrendiler. Bundan böyle bu toplumun büyük çoğunluğu, yargıyı düzeltmeden atılacak hiçbir adımı desteklemez

Önüne gelen konuşuyor, olumlu veya olumsuz yorumlar yapıyor, ama ömürlerinin gençlik zamanlarını hapishanelerde direnerek yaşayan insanların konuyla ilgili görüşlerini pek az kişi merak ediyor. Egemen medya açısından kuşkusuz sürpriz değil bu durum ama renkleri ve hassasiyetleri ile “muhalif” medya, “özgür” medya açısından naçizane bir eleştiri olsun bu da…

Kendi kendilerine ideolojik zabıta rolü vehmetmiş kişi ve çevreler, “barış” sözcüğüne de fena halde gıcık kapıyorlar. Kurulu düzeni zorlayacak herhangi bir “devrimci” ve de “sınıfsal” mücadele güçleri, mecalleri ve gündemleri yok. Neredeyse bütün enerjilerini Kürt hareketine odaklanmış olarak harcıyorlar

Bu “süreç” PKK’nin silahlı mücadeleye son vermesi ve dahası örgütsel varlığını feshetmesi süreci. Eğer siyasi gündem ve gelişmeleri bir parça görme, anlama, anlamlandırma ve değerlendirme yeteneğim varsa, “yeni paradigma” dedikleri bundan ibaret

Siyasi parti yönetimleri, ABD, AB ülkeleri, iktidar partileri, Kürt siyaseti ve özellikle halklar barış isterken, süreci baltalamaya çalışanlar, ne ekerlerse onu biçecekler gibi görünüyor. Diplomasiyi ve sağduyuyu seçenler, barış diliyle iletişim kuranlar ve sürece destek verenler ise kazananlar olacak

Bu medya düzeni ballıdır. Hem iktidarı hem de patronları ihya etmektedir. Olan gazeteciye, haberciye, ve tabii ki gerçeklere olmaktadır

Biliyorduk, öngörüyorduk ölümlerini. Tahir Elçi’yi koruyamadık. Hrant’ı da koruyamamıştık. Üzgünüz, öfkeliyiz, mesulüz.

PKK’ye tepki göstermekle, Kürtlerden nefret etmek arasında kalın bir çizgi var. Devlet çizgiyi çiğnedikçe, sivil Kürtler şiddet görüyor

Muhalif Kürt basınının sansürlenmiş olması, çatışmalardan da haber alamamak demek.

AKP “terör propagandası” iddiasıyla basını sansürlemeye çalışıyor. Thatcher’dan öğrendiğimiz bir şey varsa, o da baskının işe yaramayacağı.

Sansür sadece ifade özgürlüğümüzü engellemekle kalmıyor, toplumsal tartışmaların bir tarafını da susturuyor. Sonuç, savaş kadar vahim