Basın Tarihinin projektörleri altında “değişenlere” bakarsak, düşürülen uçaktan El Şara’nın İstanbul ziyaretine geçtiğimiz
söylenebilir. Değişmeyen ise bir türlü huzur bulamayan Ortadoğu’nun hali

19 Mayıs 1915’teki pek bilmediğimiz hazin durum… Ayhan Aktar’ın resmi kaynakları tarayarak üzerinde geniş bir çalışma yaptığı ilkini fazla bilmiyor ve konuşmuyoruz. Neden? Anlaşılan o ki Türkiye her şeyi siyasallaştırıyor, tarih bilimini de…

Bugüne kadar bu ülkede insanlar hep siyasetçilere bakarlardı olayları anlamak için… Ama artık yargıya bakmak gerektiğini öğrendiler. Bundan böyle bu toplumun büyük çoğunluğu, yargıyı düzeltmeden atılacak hiçbir adımı desteklemez

Birisi dilek sorsa… Ömrünü bu ülke daha iyi olsun diye geçirmiş biri olarak, “yaşananlardan ders alan bir toplum” olmayı dilerdim. 2025 Hıdrellez’inde tuttuğunuz dileklerin kabul olmasını umarım

Bazı toplumlar sanattan ve edebiyattan nefret eden iktidarlar tarafından yönetiliyor… Medya da onlara ayak uyduruyor. Öyle toplumlarda, insanlar dehşet içinde çığlık atan figürlere dönüşüyorlar. Sanatı reddetmenin bedeli ağır oluyor

Fransa’da olduğu gibi bizde de gazete patronları arasında gerginlikler, anlaşmazlıklar yaşandı. Ama bizde düello olmadı… Bizimkiler genellikle “devleti silah olarak” kullanarak pusu kurmayı tercih ettiler

İnsanoğlunun özellikle geri ülkelerde ya da faşist yönetimlerin hüküm sürdüğü diyarlardaki ilkel çıkarcılığı dört nala devam ediyor… Doğa da hiddetini artırıyor

18 Mart’tan bu yana, İtalyan gazete bayilerinde, Il Foglio’nun her nüshasının yanında tuhaf bir ek yer almaya başladı. Orada her sabah yayınlanan yirmi makalenin hiçbirinin yazarı yok. Hepsinin başında ‘Yapay zekâ ile oluşturulmuş metin’ ifadesi yer alıyor

Akıp giden yılların hiç değişmeyen çok önemli ortak yanlardan biri de bir türlü ortaya çıkarılmayan faili meçhuller… Örneğin 2010 yılında da Fehmi Tosun’un faili belli değilmiş, 2025 yılında da belli değil

Kendini eleştiren medyaya “boykot” çağrısı yapan Erdoğan ve Erdoğan’dan 16 yıl sonra, bu kez muhalefeti yok sayan, objektif habercilikten çoktan istifa etmiş yandaş medyaya karşı boykot çağrısı yapan muhalefet…

Bugün acılar çekiliyor… Dün de acılar çekiliyordu. Böyle giderse yarın da acılar çekilecek. Bu yaşananların panzehiri geçmişte değil; hukukta, demokraside, eşitlikte.

2010 yılındaki medya tartışmaları, sonrasına bakıldığında en keskin virajlarından birini oluşturuyor. Medya tarihi, medyanın nasıl ve neden öldüğünün hikayesi gibi. Yavaş yavaş ve naklen ölmüş

Toplumsal acıları sürekli hale getiren Kürt Sorunu 100 yıldır demokratikleşmenin yok sayılmasından kaynaklanıyor. Ankara, 100 yılı aşkın bir süredir benim kısaca “2. Cumhuriyet” dediğim“ demokratik cumhuriyete” direniyor. Direndikçe de ülke çürüyor

Aynı maden ocağında 2006’da, 2010’da, 2014’de arka arkaya kazalar olmuş ve insanlar ölmüş. Bu madende kazaların olacağı çok açıkken buranın çalışmasına izin verilmiş… Bu madenin çalışmasına izin vermek, işçilerin ölümüne izin vermek anlamına geliyor

Anomi, sosyal medya çağında lugatımıza eklememiz gereken bir kavram; ne anlama geliyor diye sorarsanız, kısaca, toplumsallık hissinin yitimi diyebiliriz

Yazılı medya geçmişi, sosyal medya geleceği temsil ediyor. Ve bu trenler 2010’da bir anlığına yan yana gelmiş… Sonra herkes yoluna devam etmiş

Türkiye, görüneni, gündeme konulanı konuşmayı seviyor. Gerçeklerden hoşlanmıyor. Hukukun herkes için olduğunu, “bazıları için hukuk olur, bazıları için olmaz” anlayışının hukuksuzluğun temeli olduğunu anlamak istemiyor

Dünya, iletişim araçlarında bitmez tükenmez bir devrim yaşasa da bizde siyaset ve siyasi iletişim hep geçen yüzyılı yaşıyor sanki. Konuları da, kavga biçimleri de, yöntemleri de hiç değişmiyor. “Geri kalmışlık” dedikleri herhalde böyle bir şey