Sadece ‘medyada tekelleşme’ yasasının serüvenine bakmak bile Türkiye’de siyasetin, medyanın ve siyaset-medya ilişkilerinin nerelerde rayından çıktığını görmeye yetiyor. Tabii bu serüven, uzun süren iktidarların siyasi partileri nasıl değiştirdiğini de anlatıyor

En esaslı sansür kiliti şimdi “herkes sussun, susmayan casustur” yasasıyla devreye girecek. Bir devletin ve ülkenin intiharını canlı yayında seyretmiş gibi olacağız. Ve bu günleri ilerde yazacak olanlar “özgürlüğü katlettiler” diye yazacaklar

Siyasal iktidar, aynı yöntemleri deneyerek sonuç almaya çalışıyor. Üstelik bunu baskıyı artırarak yapacağını sanıyor.
Onun için zigzaglar bitmiyor

Bir bataklığın içinde “bataklığı kim yönetecek” diye dövüşmenin bir anlamı da bir sonucu da yok… Ne kadar dövüşürseniz dövüşün bataklık gene bataklık olarak kalıyor

Gelişmiş ülkelerde gazetenin yayın politikasını “patronlar” değil genel yayın müdürleri belirler… Patronlar kendi görüşlerine uygun gazetecileri genel yayın yönetmeni yaparlar ama yayın politikasına karışmazlar

“Vesayet” bir kader değildir. Yok olmak istemeyen toplumlar, başka bir seçenek daha olduğunu keşfetmek zorundadır.
Demokrasi diye bir şey var. Her türlü vesayetin, her türlü alçaklığına karşı insanları koruyacak tek çare de demokrasidir

2024 yılında okumadığımız, izlemediğimiz medyayı, bizim vergilerimizle varlık bulan kamu bankalarıyla finanse etmek sadece cebimizden para çalınmasına neden olmuyor, haber kaynağımız olması gereken medyayı da yok ediyor

Ekim 2019’da Türkiye’ye ilişkin istisnasız tüm İngiliz basınında yer alan güncel haber, IMF Başkanı Strauss-Kahn’a Bilgi Üniversitesi’ndeki konuşması sırasında ayakkabı fırlatılmasıydı

Boğaziçi Üniversitesi Aydın Doğan İletişim Enstitüsü’nün Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın imzasıyla kapatılması basın tarihi açısından beni 2009 yılındaki “asrın vergi cezası” olayına götürdü

Demokrasinin en temel ön koşulu olan ifade özgürlüğü ile hapishane kapasiteleri arasındaki  ilişki ne? Avrupa Konseyi’nin 2023 yılı cezaevi raporunun haberini buluyorum…

2009’da kadın hakları konusunda dünyaya önderlik eden bir ülke, 2024’de kadın ve çocuk cinayetleriyle anılıyor. Çocukların ırzına geçildiği belirlenen vakıflar görmezden geliniyor. Bu nasıl büyük bir “gerileme”… Bu nasıl bir çöküş

Zaman hepimizi aynı hızla sürüklüyor. Bütün gösterişlere, taçlara, tahtlara, silahlara, iktidarlara rağmen bizi eşitleyen bir şey zaman. Hepimiz eşitiz zamanın içinde

Okuyunca iki şeyi çok iyi anlıyor insan. Birincisi, yakın tarihimiz çok ilginç ve genellikle anlatılmayan hikayelerle dolu. İkincisi bu ülkede tabular, yasaklar, “kırmızı çizgiler” hiç bitmiyor

16 Ağustos 2024 tarihi itibariyle TBMM çoğunluğunun Anayasayı, AYM’yi ve bireysel başvuruyu yok saydığı bir kaosun içine düştük. AİHM muhtemelen harekete geçer. 2009’a geri döneriz…

12 Eylül 1980 sonrasında da müstehcen olduğu iddiasıyla “Rengahenk” adlı kitabı toplatıldı. Can Yücel de mizahını konuştururken tabii ki meselenin “cumhuriyet” değil, “demokratik cumhuriyet”e bir türlü kavuşamamamız olduğunu fazlasıyla biliyordu

Neden hep aynı konuların içinde debeleniyoruz? Gelişmiş ülkelerle aramızdaki makas gittikçe açılıyor. Herhalde bunların birçok nedeni vardır ama bence asıl neden siyaseti hayatın merkezine koymamız

Ortadoğu gibi bir bölgede, mayın sorunu üzerinden yönetim anlayışımıza bakmak, hayatımızın mayınlı arazide yürür gibi geçtiğini de gösteriyor

Ne zaman, neyin, nerede patlayacağını bilmiyoruz.

Bu ülkede her şey, tarih de dahil olmak üzere günlük siyasetin bir parçası. Günlük siyaset de karşılıklı yapılan kavgalarla, ortaklaşa kabul edilebilecek hiçbir gerçek bırakmıyor ortada